ENLACE WEB PINTURA

Buscar en este blog

jueves, 17 de marzo de 2011

Galicia y la Morriña.

Rosalía de Castro
"Galicia hecha persona"

Xoel López: "De tanto callar": http://www.youtube.com/watch?v=RqkD08Amjms
dicen...de tanto callar, tú ya no dices nada... 
no es cierto, eso es lo aparente, pero lo aparente no es lo real

y ya, en esta melancólica mañana, vamos con tres tristres trigres,
digo, poemas, son de autores gallegos...porque me toca cerca.

Pero antes, unas canciones a Galicia, mi tierra:
Pucho Boedo e os Tamara "Mi tierra gallega": http://www.youtube.com/watch?v=KD6oytszF2k
...¿quién fue el pintor que pintó son su pincel todo el color verde sobre tu piel?
¿quién dibujó las rías de tu paisaje?...
Pucho Boedo, Os Tamara, Amancio Prada, Juan Pardo, Batallán,
Emilio Cao, Carlos Núñez,...
"Galicia hecha canción"

Pucho Boedo e os Tamara: "Galicia terra nosa"  http://www.youtube.com/watch?v=X4-L3UTsG4I&feature=related

Pucho Boedo e Os Tamara "Teño morriña": http://www.youtube.com/watch?v=3nqLRVqh08I

Pucho Boedo: "Ista é Galiza": http://listengo.com/n.php?c=8u685538073

Pucho Boedo e Os Tamara: "Galicia dos meus namoros": http://www.youtube.com/watch?v=h5pf4E-CBG0

Vamos con los tres poemas musicados.
El primer poema, el más conocido de los tres es:
 "Adiós Ríos, adios fuentes" de Rosalía de Castro
en este caso musicada por el gran trovador Amancio Prada:
Amancio Prada: http://www.youtube.com/watch?v=sI-dH3npKGk&feature=related
...está escrito por Rosalía pensando en los muchos emigrantes gallegos que se fueron "a hacer las Américas"
(mi abuelo fue con varios hermanos pero sufrió tanta morriña
que no duró ni un mes lejos de su mujer y tierra)
¿qué es la morriña sino una agonía y lenta muerte del alma? ¿no es lo mismo que cuando un amigo se va?
Amigos de Gines: "El Adiós": http://www.youtube.com/watch?v=iCFGbh6m4-M
¿no puede ser tan doloroso dejar un sitio con el que te identificas, que forma parte de tí igual que tú de él?
Eso es la morriña.

El poema, maravilloso, dice así:

ROSALÍA DE CASTRO
"Adiós ríos, adiós fuentes"

Adiós ríos, adiós fuentes;
adios, regatos pequeños;
adiós, vista de mis ojos,
No sé cuando nos veremos (de nuevo).
Mi tierra, mi tierra
tierra donde yo me crié,
huertita que quiero tanto
higueritas que planté,
Prados, ríos, arboledas,
Pinares que mueve el viento,
pajaritos piadores,
casita de mi contento,
Molino de los castañares,
noches clara de luna,
Campanitas timbradoras
de la iglesita del lugar,
Moritas de las silveras (planta)
que les daba mi amor.
Caminitos entre el maíz,
¡Adiós, para siempre, adiós !
¡Adiós gloria! ¡Adiós contento!
Dejo la casa donde nací,
Dejo la aldea que conozco
por un mundo que no ví
Dejo amigos por extraños
Dejo la espuma sobre el mar,
Dejo, en fin, cuanto bien quiero...
¡Quién pudiera no dejar!...
Adiós, adiós, me voy,
Hierbecitas del camposanto,
donde está enterrado mi padre,
hierbecitas que besé tanto,
tierrecita que nos crió.
Ya se oyen lejos, muy lejos,
las campanas del palomar;
para mí, ¡ay!, pobrecillo,
nunca más van a tocar.
Ya se oyen lejos, más lejos ...
Cada campanada es un dolor;
marcho sólo, sin apoyos.
Tierra mía, ¡adiós!, ¡adiós!.
¡Adiós, también, cariñito ...!
¡Adiós por siempre, quizás...!
Te digo este adiós llorando
desde la orilla del mar.
No me olvides, cariñito,
si muero de soledades...
tantas leguas mar adentro...
¡Mi casita!, ¡Mi hogar!


El segundo poema es también de Rosalía de Castro: "Negra sombra", seguimos con temas alegres, como no.
cantada insuperablemente por Luz Casal y tocada por el gaiteriro (faluteiro en este caso) Carlos Nuñez:

ROSALIA DE CASTRO
"Negra sombra"

Cuando pienso que te fuiste,
negra sombra que me asombras,
a los pies de mis cabezales,
vuelves haciéndome mofa.
Cuando imagino que te has ido,
en el mismo sol te me muestras,
y eres la estrella que brilla,
y eres el viento que zumba.
Si cantan, eres tú que cantas,
si lloran, eres tú que lloras,
y eres el murmullo del río
y eres la noche y eres la aurora.
En todo estás y tú eres todo,
para mí y en mi misma moras,
ni me abandonarás nunca,
sombra que siempre me asombras.


El tercer poema musicado es este tema, ya también tradicional, es de Luis Emilio Batallán:
"Quén pudiera namorala -(Quién pudiera enarmorarla)"
Luis Emilio Batallán "Quén puidera namorala": http://www.youtube.com/watch?v=LZD2RENvOXI




dice así el poema:

LUIS EMILIO BATALLÁN
"Quién pudiera enamorarla"

En el nido nuevo del viento, hay una paloma dorada,
en el nido nuevo del viento, hay una paloma dorada,
¿quién pudiera enamorarla?
¿quién pudiera enamorarla?
¡mi amigo!
Canta al anochecer y al amanecer en flauta de verde olivo, 
Canta al anochecer y al amanecer en flauta de verde olivo,
¿quién pudiera enamorarla?
¿quién pudiera enamorarla?
¡mi amigo!
Tiene alas de flor reciente,
cosas de recién casada,
tiene alas de flor reciente,
cosas de recién casada,
¿quién pudiera enamorarla?
¿quién pudiera enamorarla?
¡mi amigo!
También tiene sombra de sombra
y andar primero de río
También tiene sombra de sombra
y andar primero de río
¿quién pudiera enamorarla?
¿quién pudiera enamorarla?
¡mi amigo!


Y de postre, unha cunca de ribeiro:
Fuxan os ventos "Sementeira": http://www.youtube.com/watch?v=1QPYYVZ7rOE
(Lo siento, pero no es traducible, so sé si el Google ese...)
Sementar, sementarei,

loguiño de crarear,
en tanto no povo medre
un meniño, un vello e un cantar.
Un meniño rebuldeiro,
que fale na lingoa mai,
que suba nos pexegueiros
a fruta verde a roubar.
Sementar, sementarei,

loguiño de crarear,
en tanto no povo medre
un meniño, un vello e un cantar.
Un vello que de consellos,
un rostro de fume e pan,
que conte contos ós nenos
do cuco e do paspallás.
Sementar, sementarei,

loguiño de crarear,
en tanto no povo medre
un meniño, un vello e un cantar.
Un cantar de redención,
un vello e novo cantar
que troque a desolación,
nun limpo e craro alborear.
Sementar sementarei,

loguiño de crarear,
en tanto no povo medre
un meniño, un vello e un cantar.
Logo, deixáime morrer,
entre dous regos, queimado,
cando veñan os solpores
dos homes esfamiados.
Sementar sementarei,

loguiño de crarear,
en canto no povo medre
un meniño, un vello e un cantar.

No hay comentarios:

Publicar un comentario